غزل دمای عشق

دمای عشق

وقتی دمای عشق تو سرد می شود
حال و هوای خانه پر از درد می شود

وقتی تو رنج می کشی بهار مُهمل است
گُل هی شکوفه می کند و , زرد می شود

در کوچه باغ دلم با شک قدم نزن
جز تو هر آنکه از این سرا گُذَرَد طرد می شود

آنگه که بغض می کنی زمان ثابت است
کوه از نفیر ناله تو گرد می شود

خورشید کز ازل سوخت و آواره مَه بود
از غمزه ات دور مدار رها کند و دوره گرد می شود

یک آن اگر عارف به غَمیش تو بر خورد
حق را کند انکار وهمی هرزه گرد می شود

نام آورم افشا نما راز جمال خویش
کز ناز تو حور جنان دلسرد می شود

تکلیف بنده هم که هماره غاز چرانی است
تاس دل لیلاج ما همیشه فرد می شود

سروده : اینجانب علی احمدی (بابک حادثه)

اقتباس از کتاب شعر منظومه مهتابی