غزل سخن عشق

سخن عشق

از صدای سخن عشق , جنون می گیرم
بیخود از خود شده آتش زِ درون می گیرم

بر سر کوی نگارم روم و از لب او
بوسه با قیمت یک کاسه خون می گیرم

سرکِشَم جام پیاپی جامه اَز تن بِدَرَم
انتقامی زِ رقیبانِ زبون می گیرم

هر زمان دست کشم گیسوی اَفشانش را
عزّتی از سَر زُلفش منِ دون می گیرم

گر که رُخصت بدهد سَر کف پایش سایم
شرف و شوکتی از پیش فزون می گیرم

شده ام معتکف عشوه هستی سوزش
وَه چه جانی من از آن خنده افسون گیرم

تا دَم مرگ جوانم چو وصالش باشد
کس نبیند به جهان که این من مجنون پیرم

ای خوش آن دَم که به آغوش کشم دلدارم
مرهمی بهر دلِ زخمی و محزون گیرم

آه از آن روز که محروم شوم از نگهَش
بی درنگ ,جان زِ تَنَم رفته برون می میرم

سروده :

علی احمدی (بابک حادثه)